در غم ما روزها بیگاه شد
روزها با سوزها همراه شد
روزها گر رفت گو رو باک نیست
تو بمان ای آن که چون تو پاک نیست


روز چه بود گر شود تن چاک چاک
در ره آن باک نبود هیچ باک
روز و شب هستند پیش او فنا
عند ربّی لا صباح لامسا
تا بماند نزد سالک روز و شب
کی تواند رو نهد در راه ربّ
چون فنا شد عالم بر کندگی
یابد از جمع بقا پایندگی
چشم باید از جهان بر دوختن
غیر جانان هر چه باشد سوختن
سیر اوّل را الی الله آمد آن
شرط باشد محو آفاق جهان
از جهان و ما سوی تا نگذرد
سیر سالک کی بفی الله در رسد
تا به اینجا سیر سالک در فناست
بعد از آن سیرش مع الله در بقاست
آن زمان کو از زمان خالی شود
حال وصفش جمله اجلالی شود
قطرهء او غرق دریا می شود
با وجود و بحر یکتا می شود
وصف او بیرون شود از حدّ وعد
یک شود با بحر اندر جزر و مد
با محیط بحر می گردد محیط
بسط گردد وصف او اندر بسیط
وصف جزئی از نهادش می رود
نمّ او در یم سراسر گم شود
جمله عالم همچو موج از بحر ذات
در ظهور آیند و می یابند حیات
هر یکی زآن بحر قسمت می خورد
قسم خود از سرنوشت خود برد
سیر گردد آن که سیرش کرده اند
تشنه ماند آن کو ز حیرش کرده اند
هر که را داور به عشق خویش خواند
همچو ماهی تشنه در دریا بماند
شرح این اسرار و این راز شگفت
عارفان را مولوی زین بیت گفت